Ondertussen in Odessa

Deze online documentaire is in 2012 gestart, enkele maanden voor het EK in Oekraïne. De vijf jongeren die we volgen staan symbool voor de circa 100.000 straatjongeren in dit land. Ze vertellen zelf gedurende drie jaar hun verhaal. Verder volgen we Ina Nik, ze is een van de hulpverleners van het opvangcentrum The Way Home, en een belangrijk vertrouwenspersoon van de straatjongeren.

Anton en Andrej worden door het opvangcentrum The Way Home opgevangen, ze wonen er en gaan vandaaruit naar school. Oleg, Andrej en Vlad zwerven dag en nacht op straat. Ze staan in contact met de hulpverleners en zijn welkom in het opvangcentrum.

Oekraïne 2012 - 2013

Het lichaam van Oleg zit onder de littekens en snijwonden. De buitenkant weerspiegelt de binnenkant: hij is depressief en gaat langzaam kapot. Eigenlijk wil hij niet meer leven, zijn vermoedelijke zelfmoordpoging is gelukkig mislukt. De slagader op z’n onderarm heeft hij gemist, maar de wond bloedt nog hevig. Medewerkers van The Way Home zoeken hem elke dag op, bieden medische hulp en voedsel. Tegelijkertijd proberen zij zijn vertrouwen te winnen zodat hij meegaat naar het opvangcentrum. Daar zou Oleg de juiste zorg kunnen krijgen en eindelijk tot rust kunnen komen in een veilige omgeving.

Als het aan Vlad ligt, verhuist hij per direct naar het opvangcentrum van The Way Home. Als het aan zijn verslaafde moeder ligt, blijft haar zoon voor altijd voor haar zorgen. Het leven in de vochtige kelder is zo verstikkend dat Vlad zoveel mogelijk tijd op straat doorbrengt. Daar ontmoeten hulpverleners van The Way Home de jongen. Hij krijgt de mogelijkheid om in het opvangcentrum te komen wonen. Het is dé kans om in een gezonde omgeving verder op te groeien, zijn school af te maken en uiteindelijk zijn droom te verwezenlijken: automonteur worden. Gunt zijn moeder hem die kans?